ROZDZIAŁ I

       -Lily! Gdzie jest ta ładna zastawa?- Krzyknęła kobieta stojące w kuchni. Wszystkie szafki były pootwierane. Na stole stał przeróżne butelki, miski oraz pojemniki. Do pomieszczenie weszła ruda dziewczyna z włosami niedbale związanymi w kucyk.

-Mamo, mówiłam Ci wczoraj, że kładę ją na stole w salonie.- Powiedziała dziewczyna z uśmiechem. –Mogę wiedzieć, czemu tak bardzo się denerwujesz? Przecież babcia nieraz przyjeżdżała.

-Ale nigdy na swoje urodziny! – Fuknęła kobieta i wszyszła z kuchni.  Lily wzniosła oczu ku niebu i zaczęła układać produkty w szafkach. Gdy wszystko stało na swoim miejscu, dziewczyna ruszyła w kierunku salonu.

-Mamo pomóc Ci w czymś? – Zapytała, gdy dotarła na miejsce.

-Zmień pościel w gościnnym pokoju, ale weź tą ładniejszą niebieską.

-Dobrze mamo.-  Lily szybko wbiegła po schodach, pokój gościnny był niewielki, ale bardzo ładnie urządzony.  Ściany miał w kolorze błękitnym, duże okna przysłonięte były ślicznymi białymi firankami. Pod ścianą stała szafa i komoda. Natomiast w rogu śliczna toaletka, pamiątka po prababci. Ruda sprawnie zmieniła pościel, uchyliła także okno, aby wywietrzyć pomieszczenie.

Gdy wszystko było już gotowe na przyjazd babci, przyszedł czas na szykowanie siebie. Lily weszła do swojego pokoju i chwyciła przygotowane wcześniej rzeczy.

                Babcia ma dość radykalne podejście do stroju dziewczyn . Pomyślała ruda, dlatego też muszę ubrać się stosownie.  Lily założyła zieloną spódnicę za kolano oraz jasną bluzkę z kołnierzykiem. Włosy związała w koński ogon. No! Teraz się do niczego nie przyczepi.

Na dole rozległo się pukanie do drzwi. Rudowłosa szybko zbiegła na dół. W holu zebrała się już cała rodzina. Tata w eleganckim garniturze, mama w granatowej sukience i Petunia w brązowej spódnicy i beżowej bluzeczce. Głowa rodziny podeszła i otworzyła drzwi.  Do domu weszła siwa kobieta, jej głowę zdobił niebieski kapelusz. Ona sama miała na sobie elegancką sukienkę do kostek oraz parasolkę w dłoni.

-Witaj synku! Jakiś ty przystojny! – Powiedziała kobieta do mężczyzny, który otworzył jej drzwi.  Babcia przytuliła Thomsa Evansa, który odwzajemnił uścisk.

-Miło Cię widzieć mamo. – Szepnął mężczyzna do ucha kobiety.

Amelia skierowała swój wzrok ku swojej synowej

-Mary, dobrze wyglądasz jednak postarzałaś się! – Wysoka kobieta o jasno rudych włosach uśmiechnęła się leciutko.

-Czas z nikim nie obchodzi się łaskawie Amelio. – Odpowiedziała krótko, biorąc męża pod rękę i całując go w policzek. Nestorka rodziny Evansów lekko skrzywiła się patrząc na ten pokaz uczuć. Spojrzała na starszą z wnuczek.

-Petuniu, ale ty wyładniałaś. Może jesteś troszkę za wysoka, ale nie ujmuje Ci to urody. – Dziewczyna uśmiechnęła się i musnęła policzkiem o policzek babci. Kobieta zainteresowała się teraz drugą wnuczką.

- Lilyanne, pobyt w tej szkole z internatem Ci nie służy. Jesteś bardzo blada. – Przerwała na chwilę i przyjrzała się dokładniej dziewczynie. – Miałam nadzieję, że z wiekiem włosy Ci ściemnieją, niestety tak się nie stało.

Ruda uśmiechnęła się tylko, i poszła za mamą do kuchni. Już po chwili cała rodzina siedziała przy stole.  Posiłek upływał w miarę spokojnie. Babcia prowadziła rozmowę na neutralne tematy, tak, aby nie wdawać się w dyskusje.

Jak ona to robi? Myślała Lily, potraf zatruć nawet najlepszą i najbardziej serdeczną atmosferę. 

Gdy skończyli jeść, Lily postanowiła pomóc mamie przy sprzątaniu ze stołu. Reszta osób przeniosła się do salonu, aby w porozmawiać.

Lily w odróżnieniu od Petuni lubiła pomagać mamie w kuchni. Szczególnie w gotowaniu, już, jako mała dziewczynka nie odstępowała kobiety na krok, kiedy w grę wchodziło robienie obiadu bądź pieczenie.  Ruda spojrzała na mamę, która stała przed oknem i wpatrywała się w bezmyślnie w ulicę.

-Mamo w porządku? – Zapytała dziewczyna przytulając się do rodzicielki. Kobieta zamrugała i uśmiechnęła się delikatnie do córki.

-Tak kochanie, nie przejmuj się. Idź do babci.

-To o nią chodzi? – Bardziej stwierdziła niż zapytała dziewczyna.  Mary pocałowała ją tylko w czoło i popchnęła w kierunku drzwi.

-Idź pilnuj żeby Petunia czegoś nie wypaliła.

Lily uśmiechnęła się ponuro i wyszła z kuchni. Było tak zawsze, mama stawała się smutna, gdy babcia przyjeżdżała.  Czasami siedziała w kuchni popijając kawę a czasem mówiła, że musi odpocząć. Nigdy nie siedziała z nimi podczas wizyt babci, pewnie, dlatego że starsza kobieta nie kryła się z niechęcią do żony swojego jedynego syna. Sama ta myśl rozzłościła Lily.

-… a później mam zamiar wyjść za mąż. – Mówiła petunia. – Uważam, że kobieta nie powinny pracować a mężczyzna ma obowiązek ją utrzymać.

Babcia kiwała z uśmiechem głową.

-Masz całkowitą rację moja droga, to odpowiednie podejście.

O, tak myślała ruda. Te dwie umieją się dogadać chyba w każdej kwestii.

-A ty Lilyanne? Co chcesz robić jak skończysz szkołę? – Zapytała babcia, po czym upiła łyk herbaty.

-Nie myślałam nad tym jeszcze, co prawda zostało mi 2 lata w mojej szkole. Nie jest to dużo. Myślę jednak żeby potem dalej się kształcić. Chciałabym zrobić coś pożytecznego.

-A założenie rodziny? – Zapytała babcia.

-Mam 16 lat, na razie moje plany nie sięgają tak daleko. – Ruda uśmiechnęła się. Zaraz będzie kłótnia.

-No, ale rodzina to podstawa! – Wykrzyknęła oburzona babcia.

-Babciu nie musze mieć takich samych priorytetów jak ty.- Powiedziała Lily spokojnie. –Nie wykluczam, że wyjdę za mąż, ale nie w najbliższym czasie.

-Jesteś taka sama jak matka. – Rzuciła kobieta, jak obelgę.

-I jestem z tego dumna! – Odrzekła hardo dziewczyna prostując się na krześle.

Amelia zmrużyła oczy. Wcześniej nikt jej się nie sprzeciwiał, jednak Lily dla mamy jest w sanie zrobić wszystko.

-Babciu. – Powiedziała cicho Petunia.- Ona jest dziwadłem nie przejmuj się.  Pewnie w jej szkole dla obłąkanych ta mają.

Starsza kobieta zmarszczyła brwi.

-Przecież to prestiżowa szkoła dla utalentowanych.

-O nie! – Powiedziała brunetka. – To szkoła magii. Twoja wnuczka to wiedźma.

Kobieta roześmiała się. Pokręciła przecząco głową. Dopiero potem zobaczyła przerażone twarze Lily i jej ojca.

-Coś takiego nie istniej! – Szepnęła.

-Mamo..-Zaczął Thomas nie wiedząc, od czego zacząć. –My też nie mogliśmy uwierzyć.

Ale taka jest prawda. Lily uczy się magii, już od 5 lat.

-Nie to nie jest prawda. – Powiedziała Amelia ciężko oddychając. Odchyliła głowę i przymknęła oczy. Do salonu wkroczyła Mary, sądząc po wyrazie jej twarzy słyszała rozmowę.

-Owszem to prawda. – Powiedziała oschle.- Mimo wszystko to nie znaczy, że Lily jakoś się wyróżnia.

-Porządne lanie by ją wyleczyło. -  Mruknęła surowo kobieta.

-To nie jest choroba! – Krzyknęła Mary, która zaczęła tracić panowanie nad sobą.

-Nie chcesz chyba powiedzieć mi, że to, czym jest twoja córka jest normalne? – Podniosłą głos kobieta.

-Lily jest niezwykła. – Wtrącił się tata. – Nie jest nienormalna, takie coś się zdarza i już, kochamy ją i Petunie tak samo, mimo, że są tak bardzo różne.

Babcia dziewczyn nie odezwała się ani słowem, wpatrywała się z pogardą na swojego syna i jego żonę.

-Wiedziałam, że jeśli ożenisz się z tą kobietą nie wyjdzie Ci to na dobre. I widzisz miałam racje. – Oznajmiła Amelia z wyższością. Thomas objął małżonkę ramieniem i uniósł głowę.

-Kocham ją mamo, Mary to moja żona i nie pozwalam Ci wyrażać się o niej w taki sposób.

-Jestem twoją matką!

-Tak jesteś moją matką i zawsze będę Cię kochał. Ale to moja rodzina, i nie pozwolę, aby ktokolwiek ich obrażał, nawet ty.

Amelia spuściła na chwilę głowę. W jej głowie toczyła się walka. Z jedne strony nie chciała stracić syna jednak z drugiej nie może akceptować czegoś tak dziwacznego.

Kobieta powoli wstała.

-Zamów mi taksówkę synu. Wracam do domu.-Oznajmiła.

-Ale babciu…- Zaczęła Lily, jednak Amelia jej przerwała.

-Muszę wszystko przemyśleć.

Thomas Evans skinął głową, i sięgnął po telefon, aby zamówić taksówkę.

                Znowu coś się spieprzyło. Myślała rudowłosa dziewczyna siedząca na łóżku rozczesując włosy.  Dlaczego Babcia jest taka ograniczona? Tata to wspaniały człowiek, dziadek też miał dla wszystkich serce na dłoni. Ciocia Tamy również jest bardzo ciepło nastawiona do wszystkich. Tylko ona jest taka oziębła. Nie akceptuje niczego, co odmienne. 

Lily oparła się o poduszkę i zapatrzyła w sufit. Z drugiej strony, mogła poczuć się urażona, że dowiaduje się dopiero teraz. Jestem w Hogwarcie od 5 lat. Cały czas była okłamywana. Na jej miejscu pewnie też bym się zdenerwowała. Nic tak nie irytuje jak kłamstwa najbliższych osób.

Tym bardziej, że jesteśmy jej jedynymi wnuczkami, pewnie chciałaby wiedzieć, co się z nami dzieje.

Z zamyślenia wyrwało ją pukanie do okna. Była to sowa płomykówka roznosząca Prorok Wieczorny. Lily wpuściła stworzonko, które wystawiło nóżkę z sakiewką. Dziewczyna wrzuciła do niego kilka monet i odwiązała gazetą. Ptak natychmiast opuścił pokój.

Lily rozwinęła Proroka, przebiegając wzrokiem tytuł.

MASOWE MORDERSTWO W LEEDS!

 

Strwożona dziewczyna szybko przeczytała artykuł.

Dnia 23 sierpnia w miejscowości Leeds na północy Wielkiej Brytanii zostało dokonane masowe morderstwo zarówno na czarodziejach jak i mugolach. Do zdarzenia doszło o godzinie 16: 30, świadkowie zeznają, że ataku dokonali ubrani na czarno, zamaskowani ludzie.  Zanim na miejsce dotarł Personel Brygady Uderzeniowej, sprawcy już zbiegli.

Społeczność mugolska jest przekonana, iż przyczyną wypadku był wybuch gazu.  Minister Magii ogłasza: „ Zarówno czarodzieje jak i mugole muszą zachować szczególną ostrożność w tych niepewnych czasach. Mogę obiecać, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby złapać tych złoczyńców i osadzić w Azkabanie. „

Podczas tego napadu zginęło 14 mugoli oraz 3 czarodziejów, 20 osób zostało w ciężkim stanie przewiezionych do św. Munga oraz mugolskich ośrodków leczniczych.

Apelujemy, aby zachować szczególną ostrożność, oraz wszelkie nieprawidłowości zgłaszać odpowiednim służbom.

Zaczyna się to, czego obawiał się dyrektor. Nikt już nie jest bezpieczny. 

******

Co prawda rozdział jest krótki ale mam nadzieję że się wam spodoba ;) 

Zachęcam do komentowania.